Αποτυχία και Επιτυχία - Η Εισαγωγή μου στις Εξετάσεις του ΥΠΠΟ

Από μικρή ήξερα πως ήθελα να ασχοληθώ με τον χορό. Οι γονείς μου όμως είχαν ένα άλλο όνειρο για εμένα να δώσω πανελλήνιες και να μπω σε ένα πανεπιστήμιο. Κι εγώ, παρόλο που δεν το ήθελα, αποφάσισα να τους κάνω το χατίρι με μια προϋπόθεση: αν δεν περάσω στις πανελλήνιες, θα ακολουθήσω επιτέλους αυτό που αγαπώ. Θυμάμαι τις συζητήσεις στο τραπέζι του σπιτιού, την ανησυχία τους και τη δική μου σιωπηλή αμφιβολία. Υπήρχε ένα κομμάτι μέσα μου που ήξερε πως ο χορός δεν ήταν απλώς ένα χόμπι ήταν η ζωή μου.

Κι έτσι έγινε. Στα δεκαεννιά μου γράφτηκα για πρώτη φορά σε σχολή μπαλέτου. Μέχρι τότε, το μπαλέτο ήταν ο χορός που απαξιούσα. Η δασκάλα μου έλεγε πάντα: «Χωρίς μπαλέτο δεν μπορείς να γίνεις δασκάλα». Κι ας μη μου άρεσε, το ξεκίνησα. Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες. Οι ονομασίες, οι συνδυασμοί, οι θέσεις, όλα φαινόταν τόσο περίπλοκα. Δεν είχα καθόλου εμπειρία στο μπαλέτο, ήμουν αγύμναστη, δεν είχα το ιδανικό σώμα για κλασικό χορό και τα «παχακάκια» μου, μου φαίνονταν εμπόδιο. Κι όμως, το σώμα μου είχε μια φυσική κίνηση που με βοήθησε να ανταποκριθώ γρήγορα στις απαιτήσεις. Στην αρχή όλα ήταν δύσκολα. Η κάθε θέση, η κάθε στροφή, φαινόταν βουνό. Είχα, όμως, κάτι άλλο που αποδείχτηκε πολύτιμο: θέληση. Θέληση που με κρατούσε ξύπνια τις νύχτες, που με έκανε να ξανασηκώνομαι μετά από κάθε πτώση, που με έκανε να βλέπω το καθρέφτη όχι με αυστηρότητα, αλλά με περιέργεια και αγάπη για το τι μπορώ να πετύχω.

Δούλεψα, έκανα και ιδιαίτερα, κι έτσι στους τρεις μήνες φόρεσα τις πρώτες μου πουέντ. Ήταν η πρώτη μικρή νίκη μου, η πρώτη στιγμή που το όνειρο άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Έδωσα τις πρώτες μου εξετάσεις αλλά δεν πέρασα. Δεν περίμενα να επιτύχω μα παρ' όλα αυτά, πόνεσε. Ο πόνος δεν ήταν μόνο η αποτυχία, αλλά και η απογοήτευση για τον εαυτό μου. Έδωσα τις πρώτες μου εξετάσεις δεν πέρασα. Δεν το περίμενα, μα παρ' όλα αυτά, πόνεσε. Τον δεύτερο χρόνο συνέχισα με πείσμα· χόρεψα σε παράσταση, έπαιξα πρωταγωνιστικό ρόλο, πίστεψα περισσότερο στον εαυτό μου. Μα και πάλι, όταν ήρθαν οι εξετάσεις, δεν τα κατάφερα.

Αυτή η αποτυχία με τσάκισε. Δεν ήθελα να δω κανέναν, να ακούσω τίποτα για χορό. Για ένα διάστημα, τον απώθησα. Ένιωθα πως όλα όσα είχα χτίσει γκρεμίζονταν μπροστά μου. Ώσπου, κάποια στιγμή, η δασκάλα μου μού είπε: «Δεν έχω πια κάτι άλλο να σου διδάξω. Πρέπει να πας στη Λάρισα». Τα λόγια της ήταν σαν φως σε σκοτεινό δωμάτιο. Ήταν η ώθηση που χρειαζόμουν για να κάνω το επόμενο βήμα.

Και πήγα. Μπήκα στην επαγγελματική σχολή. Εκεί κατάλαβα πως, όσο νομίζεις ότι ξέρεις, άλλο τόσο μαθαίνεις πως έχεις ακόμα δρόμο. Οι μέρες ήταν κουραστικές, το διάβασμα πολύ, οι δάσκαλοι αυστηροί. Η καθημερινότητα απαιτητική, γεμάτη ένταση και συγκίνηση.

Κατά την τρίτη χρονιά, ακολούθησα ασταμάτητα πολλά σεμινάρια όλο το καλοκαίρι, από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα. Μαθήματα μπαλέτου, σύγχρονου, αυτοσχεδιασμού ακόμη και Graham Technique. Ήταν μια περίοδος έντονης δουλειάς και αφοσίωσης, όπου κάθε νέα τεχνική, κάθε άσκηση, κάθε λεπτομέρεια προσέθετε ένα ακόμη κομμάτι στην καλλιτεχνική μου ταυτότητα.

Και όταν, στο τέλος της τρίτης χρονιάς, έμαθα ότι πέρασα στις εξετάσεις για την Ανώτερη Σχολή, ένιωσα κάτι που δεν περιγράφεται. Εκείνη τη στιγμή όλα πάγωσαν. Χαρά, ανακούφιση, περηφάνια. Οι κόποι μου έπιασαν τόπο. Ένιωσα πως κάτι καινούργιο ξεκινά. Ήταν σαν να ανοίγεται μπροστά μου ένας κόσμος που μέχρι τότε φαινόταν μακρινός.

Αν μπορούσα να επιστρέψω τότε, θα έλεγα στην παλιά μου εκδοχή μόνο δύο λέξεις:
Υπομονή και επιμονή.
Όλα τα υπόλοιπα, θα έρθουν στη στιγμή που πρέπει. Και κάθε δυσκολία, κάθε αποτυχία, κάθε μικρή νίκη είναι ένα βήμα στην πορεία σου ακριβώς εκεί που πρέπει, για να σε φέρει πιο κοντά σε αυτό που αγαπάς.